Składniki lecznicze tej rośliny były wykorzystywane już w czasach przedchrześcijańskich przez wiele kultur religijnych podczas rytuałów i ceremonii uzdrawiania chorych.
Konopia została ogłoszona świętą rośliną w Wedach (Indie, 1500 - 1300 p.n.e), ale także w książce Chu-tzu (Chiny, około 300 p.n.e).
Szczególnie w Azji Środkowej niektóre w dzisiejszych czasach odkryte właściwości lecznicze rośliny konopi były już znane, podobnie jak jego zastosowania przy leczeniu niektórych chorób neurologicznych.
Dopiero w XVII wieku Europejczycy, którzy odwiedzali kraje arabskie i Azję, poznali konopie z wysoką zawartością THC (konopia indyjska). Jednak przed XIX wiekiem ten gatunek konopi nie miał szerokiego zastosowania w medycynie w Europie i Ameryce.
Najstarsze obrazowe przedstawienie rośliny marihuany w Europie (I. albo II. w. n.e) pochodzące z
Manuscriptum Dioscorides Constantino-politanus w Brytyjskim Muzeum w Londynie
- cannabis-1.png (205.39 KiB) Przejrzano 11086 razy
Jednak najważniejszym pionierem nowoczesnego medycznego zastosowania marihuany w Europie Zachodniej, był szkocki lekarz, naukowiec i inżynier Sir William Brooke O'Shaughnessy, który w 1839 opublikował podsumowanie swoich doświadczeń z zastosowaniem marihuany w medycynie w czasie swojego pobytu w Indiach, które cieszyło się sporą uwagą wśród ludzi. O'Shaughnessy opisywał medyczne i popularne wśród ludzi zastosowanie marihuany w Indiach, a także prowadził badania naukowe na zwierzętach i ludziach. Donosił o wykorzystaniu trunków z konopi na takie schorzenia jak reumatyzm, tężec, wścieklizna, napady drgawek i majaczenia. Opisywał także ogromny apetyt i spokój jego pacjentów po zażyciu leku.
Dzięki raportom O'Shaughnessy konopia szybko stała się zaakceptowanym lekiem w Europie i Ameryce i wielu lekarzy zgłaszało skuteczne metody leczenia różnych chorób, w tym przewlekłych bólów z różnych przyczyn, zapalenie stawów, migreny, skurcze mięśni, utrata apetytu, bóle żołądka, astmę, bezsenność, skurcze macicy, krwawienia z macicy, bóle menstruacyjne, uzależnienie od opiatów i chloralu oraz depresji.
Reklama indyjskich papierosów firmy Grimault & Cie. w 1880r.
- grimault-1880.jpg (31.19 KiB) Przejrzano 11086 razy
Włożono wiele wysiłku w próby zidentyfikowania składników aktywnych marihuany. Z początkiem XX w. udało się zidentyfikować "blado żółty syrop" o składzie C21H30O2, któremu nadano nazwę cannabinol. Chodziło oczywiście o THC, którego dokładną strukturę chemiczną udało się ustalić dopiero w 1964 r.
Pierwsza połowa XX wieku charakteryzuje się wieloma sprzecznymi aspektami. Dyskredytacja konopi jako używka i środek upajający doprowadziły do zdyskredytowania stosowania marihuany do celów leczniczych. Ponadto szybki rozwój syntetycznych leków, w tym aspiryny, hydratu chloralu, barbituranów i opiatów przyczynił się do wyparcia niestandaryzowanych produktów naturalnych.
W 1940 roku, THC, którego dokładna struktura nie była jeszcze znana, zostało po raz pierwszy użyte w terapii.
Na początku lat czterdziestych Samuel Allentuck z USA donosił o skutecznym leczeniu objawów odwykowych związanych z uzależnieniem od opiatów za pomocą THC. Również w latach czterdziestych produkowane i testowane w badaniach klinicznych były pierwsze syntetyczne kannabinoidy, w tym syntetyczne THC pochodzenia pyraheksylu (Synhexyl).
W 1964 roku dokładna identyfikacja struktury chemicznej THC (delta-9-tetrahydrokanabinolu) obudziła zainteresowanie izraelskich naukowców Yechiel Gaoni i Raphael Mechoulam badaniami naukowymi nad konopią.
Tym większym zainteresowaniem cieszyły się badania nad składem chemicznym, metabolizmem i potencjalnymi niekorzystnymi i korzystnymi skutkami marihuany i pojedynczych kannabinoidów.
Drugi Boom nastąpił na początku lat 90 po odkryciu układu endokannabinoidowego organizmu z jego endogennymi kanabinoidami, i receptorami kannabinoidowymi.